1 سبکروان‌که به وحشت میان جان بستند چو ناله سوخت نفس با نگاه پیوستند

2 نرسته‌اند شرر وحشیان این کهسار که دل ز سنگ‌ گرفتند و بر هوا بستند

3 نیاز طره اوکن اگر دلی داری که ماهیان سعادت اسیر این شستند

4 ز پهلوی عرق جبهه مایه است اینجا چو جام می همه جا بیدلان تهی‌دستند

5 به سنگ کم نتوان قدر عاجزان سنجید نگه دلیل بلندیست هرقدر پستند

6 درآن بساط‌که منظور حسن یکتایی‌ست ترحم است بر آیینه‌ای ‌که نشکستند

7 حذر ز الفت دلها درین جنون محفل که شیشه‌های شکستن بهانه بد مستند

8 نمی‌توان به‌کمانخانهٔ فلک آسود کجا گذشته چه آینده تیر یک شستند

9 ز ساز خلق به جز هیچ هیچ نتوان یافت خیال نیستیی هست‌کاینقدر هستند

10 چو شمع بر نفسی چند گریه‌ کن بیدل که سو‌ختند و به رمز فنا نپیوستند