بیا که قاعده آسمان بگردانیم از غالب دهلوی غزل 273

1 بیا که قاعده آسمان بگردانیم قضا به گردش رطل گران بگردانیم

2 ز چشم و دل به تماشا تمتع اندوزیم ز جان و تن به مدارا زیان بگردانیم

3 به گوشه ای بنشینیم و در فراز کنیم به کوچه بر سر ره پاسبان بگردانیم

4 اگر ز شحنه بود گیر و دار نندیشیم وگر ز شاه رسد ارمغان بگردانیم

5 اگر کلیم شود همزبان سخن نکنیم وگر خلیل شود میهمان بگردانیم

6 گل افگنیم و گلابی به رهگذر پاشیم می آوریم و قدح در میان بگردانیم

7 ندیم و مطرب و ساقی ز انجمن رانیم به کار و بار زنی کاردان بگردانیم

8 گهی به لابه سخن با ادا بیامیزیم گهی به بوسه زبان در دهان بگردانیم

9 نهیم شرم به یک سوی و با هم آویزیم به شوخیی که رخ اختران بگردانیم

10 ز جوش سینه سحر را نفس فرو بندیم بلای گرمی روز از جهان بگردانیم

11 به وهم شب همه را در غلط بیندازیم ز نیمه ره مه را با شبان بگردانیم

12 به جنگ باج ستانان شاخساری را تهی سبد ز در گلستان بگردانیم

13 به صلح بال فشانان صبحگاهی را ز شاخسار سوی آشیان بگردانیم

14 ز حیدریم من و تو ز ما عجب نبود گر آفتاب سوی خاوران بگردانیم

15 به من وصال تو باور نمی کند غالب بیا که قاعده آسمان بگردانیم