بگذار تا ز شارع میخانه از حافظ شیرازی غزل 372

1 بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم کز بهر جرعه‌ای همه محتاج این دریم

2 روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق شرط آن بود که جز ره آن شیوه نسپریم

3 جایی که تخت و مسند جم می‌رود به باد گر غم خوریم خوش نبود به که می خوریم

4 تا بو که دست در کمر او توان زدن در خون دل نشسته چو یاقوت احمریم

5 واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما با خاک کوی دوست به فردوس ننگریم

6 چون صوفیان به حالت و رقصند مقتدا ما نیز هم به شعبده دستی برآوریم

7 از جرعه تو خاک زمین در و لعل یافت بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم

8 حافظ چو ره به کنگره کاخ وصل نیست با خاک آستانه این در به سر بریم