1 بیا که ساقی ما باده ی طهور دهد ندیم بزم، ندای هوالغفور دهد

2 دلم بمجلس مستان حق پرست کشید که داد عیش در آن زمره ی حضور دهد

3 قدم براه نه ایدل که آب نزدیکست اگرچه خضر رهت وعده های دور دهد

4 دلی که نقد حیاتست پیش وقت شناس چرا ز دست بسودای قصر و حور دهد

5 تو خود در آب فگندی متاع خود لیکن اگر زوال پذیرد کرا قصور دهد

6 ز سنگ بادیه روشن شود زجاجه ی دل چو یار عرض تجلی به کوه طور دهد

7 قضا چو دامن یوسف کشد بخون دروغ ز گرد نافه ی چینش ولی بخور دهد

8 یکیست درد فغانی و محنت ایوب خدای عز وجلش دل صبور دهد