لعل تو ز طبله شهد بر گوشه کشید از نظیری رباعی 67

1 چنان ز خانه برون رفتنم به دل ننگ است که آستانه بیابان و گام فرسنگ است

2 به جان در تن مفلوج گشته می مانم که در برآمدنم رنج و ماندنم ننگ است

1 در خور اگر نییم می لعل فام را ای کاش تر کنند به بویی مشام را

2 بر قدر زخم مرهم لایی نمی دهند زان می که طعم و بوش گزد مغز و کام را

1 ناله ما نغمه اهل نوا را گرم ساخت شوق ما هنگامه این ماجرا را گرم ساخت

2 زآتش وادی بیفکندیم نعلین از قدم موسی ما گرم رو گردید و ما را گرم ساخت