1 کرد چو ره در سرطان آفتاب چشمهٔ خورشید فرو شد باب

2 ابر سرا پرده به بالا کشید سبزه صف خویش به صحرا کشید

3 تندی سیلاب ز بالای کوه از شعب آورد زمین را ستوه

4 برق بهر سوی به تابی دگر دشت بهر جوی بابی دگر

5 شالی سر سبز ندانم ز چیست کاب گذشتش ز سر، آنگاه زیست

6 آب فراخی همه ره تا به گنگ آمده لشکر همه از آب تنگ

7 پای ستوران به زمین در شده گاو زمین را سم شان سر شده

8 بود بهر جا که نزول سپاه تنگی جو بود و فراخی کاه