کنک از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 90

1 کنک زفتی کودکی را یافت فرد زرد شد کودک ز بیم قصد مرد

2 گفت ایمن باش ای زیبای من که تو خواهی بود بر بالای من

3 من اگر هولم مخنث دان مرا همچو اشتر بر نشین می‌ران مرا

4 صورت مردان و معنی این چنین از برون آدم درون دیو لعین

5 آن دهل را مانی ای زفت چو عاد که برو آن شاخ را می‌کوفت باد

6 روبهی اشکار خود را باد داد بهر طبلی همچو خیک پر ز باد

7 چون ندید اندر دهل او فربهی گفت خوکی به ازین خیک تهی

8 روبهان ترسند ز آواز دهل عاقلش چندان زند که لا تقل