خسروا، از کمال از رشیدالدین وطواط قصیده 210

1 خسروا، از کمال دانایی روی دولت همی بیارایی

2 گاه مال زمین همی ‌بخشی گاه فرق فلک همی سایی

3 حرب جویان نهان شوند از بیم چون تو از حربگه پدید آیی

4 پای فتنه تویی که بربندی بند گردون تویی که بگشایی

5 شکنی روز کین بیک حمله صد مصاف عدو بتنهایی

6 در جهان بر همه گنهکاران بتجاوز همی ببخشایی

7 داند ایزد که هست خاک درت نزد من بنده همچو بینایی

8 شغل من نیست بر در تو مگر وصف گویی و مدح آرایی

9 خود نکردم گنه و گر کردم از سر ابلهی و خود رایی

10 هیچ از آنجا که لطف سیرت تست هست ممکن که عفو فرمایی؟