کریمی ، که رسم معلی از رشیدالدین وطواط قصیده 49

1 کریمی ، که رسم معلی نهاد بزرگی ، که راه ایادی گشاد

2 اجل شمس دین پیمبر ، کزوست رخ فضل تازه ، دل عقل شاد

3 ز آبا و از امهات جهان چنو هیچ فرزند صالح نزاد

4 تبار و نژادش بزرگند و اوست چراغ تبار و جمال نژاد

5 ز آثار او زینت جود و علم بایام او رونق دین و داد

6 ز مجد و معالیست او را سرشت ز جود و ایادیست او را نهاد

7 چه ماند از دقایق که طبعش ندید؟ چه مانداز دفاین که دستش نداد؟

8 ز حزمش گرفتست آرام خاک ز عزمش ربودست تعجیل باد

9 شده فتح را داد او راهبر شده بحر را جود او اوستاد

10 بیفراخت اعلام فضل و کرم بدان طبع پاک و بدان دست راد

11 بیک صدمت کین او بدسگال ز پای اندر آمد ، ز دست او فتاد

12 همی تا بخوانند اهل خرد تواریخ کیخسرو و کیقباد

13 ز دور سپهر وز شیر نجوم نصیبش همه عز و اقبال باد