ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2613

1 ای شادی آن روزی کز راه تو بازآیی در روزن جان تابی چون ماه ز بالایی

2 زان ماه پرافزایش آن فارغ از آرایش این فرش زمینی را چون عرش بیارایی

3 بس عاقل پابسته کز خویش شود رسته بس جان که ز سر گیرد قانون شکرخایی

4 زین منزل شش گوشه بی‌مرکب و بی‌توشه بس قافله ره یابد در عالم بی‌جایی

5 روشن کن جان من تا گوید جان با تن کامروز مرا بنگر ای خواجه فردایی

6 تو آبی و من جویم جز وصل تو کی جویم رونق نبود جو را چون آب بنگشایی

7 ای شاد تو از پیشی یعنی ز همه بیشی والله که چو با خویشی از خویش نیاسایی

8 در جستن دل بودم بر راه خودش دیدم افتاده در این سودا چون مردم صفرایی

9 شمس الحق تبریزی پالود مرا هجرت جز عشق نبینی گر صد بار بپالایی