کمر از تار جان باید بران نازک میان از کلیم غزل 517

1 کمر از تار جان باید بران نازک میان کی از هر رشته ای آن دسته گل می توان بستن

2 بزور رعشه شوق اضطرابی آرزو دارم که مغزم را نباشد فرصت در استخوان بستن

3 بروز ار عندلیم، شام چون پروانه خاموشم دران کو صرفه من نیست خواب پاسبان بستن

4 علاج اضطراب دل نمی آید ز من ورنه بافسون می توانم لرزه آب روان بستن

5 همیشه پیشه من عجز و کار اوست استغنا ز گلچین در زدن می آید و از باغبان بستن

6 دکان گلفروشم رونق من موسمی دارد بخود نتوان گل داغ جنونرا در خزان بستن

7 جرس این ناله را از پهلوی دلبستگی دارد نبایستی ز اول خویش را بر کاروان بستن

8 بنازم ترک چشمت را که ترکش بسته می خواهد بخونریز اسیران اینچنین باید میان بستن

9 کلیم از یک الف زخم اینهمه بهر چه مینالی سخن کوتاه کن تا کی ز حرفی داستان بستن