همنشین جان من و جان تو این از غالب دهلوی غزل 331

1 همنشین جان من و جان تو این انگیز هی سینه ای از ذوق آزار منش لبریز هی

2 غیر دانم لذت ذوق نگه دانسته است کز پی قتلم به دستش داد تیغ تیز هی

3 می چکد خونم رگ ابرست آن فتراک های می تپد خاکم رم بادست آن شبدیز هی

4 بر سر کوی تو بیخود گشتنم از ضعف نیست کشته رشکم نیارم دید خود را نیز هی

5 ننگ باشد چشم بر ساطور و خنجر دوختن غنچه آسا سینه ای خواهم جراحت خیز هی

6 تیشه را نازم که بر فرهاد آسان کرد مرگ خنجر شیرویه و جان دادن پرویز هی

7 غمزه را زان گوشه ابرو گشاد دیگرست آن خرام توسن و این جنبش مهمیز هی

8 ریزش خشت از در و دیوار برگ راحت ست خاک را کاشانه ما کرده بالین خیز هی

9 گفتم آری رونق بازار کسری بشکنی گرم کردی در جهان هنگامه چنگیز هی

10 غالب از خاک کدورت خیز هندم دل گرفت اصفهان هی یزد هی شیراز هی تبریز هی