ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2632

1 ای جان گذرکرده از این گنبد ناری در سلطنت فقر و فنا کار تو داری

2 ای رخت کشیده به نهان خانه بینش وی کشته وجود همه و خویش به زاری

3 پوشیده قباهای صفت‌های مقدس وز دلق دو صدپاره آدم شده عاری

4 از شرم تو گل ریخته در پای جمالت وز لطف تو هر خار برون رفته ز خاری

5 بی‌برگ نشاید که دگر غوره فشارد در میکده اکنون که تو انگور فشاری

6 اقبال کف پای تو بر چشم نهاده اندر طمعی که سرش از لطف بخاری

7 از غار به نور تو به باغ ازل آیند ای یار چه یاری تو و ای غار چه غاری

8 بر کار شود در خود و بی‌کار ز عالم آن کز تو بنوشید یکی شربت کاری

9 در باغ صفا زیر درختی به نگاری افتاد مرا چشم و بگفتم چه نگاری

10 کز لذت حسن تو درختان به شکوفه آبستن تو گشته مگر جان بهاری

11 در سجده شدم بیخود و گفتم که نگارا آخر ز کجایی تو علی الله چه یاری

12 او گفت که از پرتو شمس الحق تبریز کاوصاف جمال رخ او نیست شماری