جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1029

1 نی که لقمان را که بندهٔ پاک بود روز و شب در بندگی چالاک بود

2 خواجه‌اش می‌داشتی در کار پیش بهترش دیدی ز فرزندان خویش

1 توی که بدرقه باشی گهی گهی رهزن توی که خرمن مایی و آفت خرمن

2 هزار جامه بدوزی ز عشق و پاره کنی و آنگهان بنویسی تو جرم آن بر من

1 تو چرا بیدار کردی مر مرا دشمن بیداریی تو ای دغا

2 همچو خشخاشی همه خواب آوری همچو خمری عقل و دانش را بری

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو