عیسی عشق ندارد سر درمان از صفای اصفهانی غزل 130

1 عیسی عشق ندارد سر درمان کسی جان کسادست بسی او نخرد جان کسی

2 آن سر زلف که من دیدم و آن تاب و شکن نبود در سر بشکستن پیمان کسی

3 عشق را نفی بکار آید و در نفی ثبات او ندارد سر کفر کس او ایمان کسی

4 نیست سلطان زمین حاکم درویش که نیست بنده سلطنت فقر بفرمان کسی

5 همه اشکال من از وصل شد و این عجبست که بوصل آید و مشکل شود آسان کسی

6 دی خط سبز کسی داد بمن خط امان برد امروز دلم زلف پریشان کسی

7 که کسی میدهد از لعل لبم آب حیات گاه خون میخورم از حقه مرجان کسی

8 لاله میباردم از غالیه و مشک ز عود گونه و سلسله غالیه افشان کسی

9 گویدم بی سر و سامان شده ئی غیرت عشق کی گذارد که بماند سر و سامان کسی

10 خلق در بند هوای خود و ما بنده دوست هر کسی آن کسی باشد و ما آن کسی

11 ایدل شیفته بر گرد ز میدان فنا نرود تا نکشد یار بمیدان کسی

12 شکند سنگ حبیب اول دندان حبیب که ز دشمن نخورد سنگ بدندان کسی

13 میهمانخانه توحید ز بیگانه بریست نیست جز دوست اگر باشد مهمان کسی

14 دل صفا را دهد از ما حضر غیب غذا میهمان دل خویشم بسر خوان کسی