عیسی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2617

1 عیسی چو تویی جانا ای دولت ترسایی لاهوت ازل را از ناسوت تو بنمایی

2 ایمان ز سر زلفت زنار عجب بندد کز کافر زلف خود یک پیچ تو بگشایی

3 ای از پس صد پرده درتافته رخسارت تا عالم خاکی را از عشق برآرایی

4 جان دوش ز سرمستی با عشق تو عهدی کرد جان بود در آن بیعت با عشق به تنهایی

5 سر عشق به گوشش برد سر گفت به گوش جان کس عهد کند با خود نی تو همگی مایی

6 چندانک تو می‌کوشی جز چشم نمی‌پوشی تا چند گریزی تو از خویش و نیاسایی

7 جان گفت که ای فردم سوگند بدین دردم سوگند بدان زلفی عاشق کش سودایی

8 کان عهد که من کردم بی‌جان و بدن کردم نی ما و نه من کردم ای مفرد یکتایی

9 مست آنچ کند در می از می‌بود آن به روی در آب نماید او لیک او است ز بالایی

10 تبریز ز شمس الدین آخر قدحی زو هین آن ساقی ترسا را یک نکته نفرمایی