حسود از نعمت حق بخیل است و بندهٔ بی گناه را دشمن می‌دارد. ,

2 مردکی خشک مغز را دیدم رفته در پوستین صاحب جاه

3 گفتم ای خواجه گر تو بدبختی مردم نیکبخت را چه گناه

4 الا تا نخواهی بلا بر حسود که آن بخت برگشته خود در بلاست

5 چه حاجت که با او کنی دشمنی که او را چنین دشمنی در قفاست