1 جنتی کرد جهان را ز شکر خندیدن آنک آموخت مرا همچو شرر خندیدن

2 گر چه من خود ز عدم دلخوش و خندان زادم عشق آموخت مرا شکل دگر خندیدن

3 بی جگر داد مرا شه دل چون خورشیدی تا نمایم همه را بی‌ز جگر خندیدن

4 به صدف مانم خندم چو مرا درشکنند کار خامان بود از فتح و ظفر خندیدن

5 یک شب آمد به وثاق من و آموخت مرا جان هر صبح و سحر همچو سحر خندیدن

6 گر ترش روی چو ابرم ز درون خندانم عادت برق بود وقت مطر خندیدن

7 چون به کوره گذری خوش به زر سرخ نگر تا در آتش تو ببینی ز حجر خندیدن

8 زر در آتش چو بخندید تو را می گوید گر نه قلبی بنما وقت ضرر خندیدن

9 گر تو میر اجلی از اجل آموز کنون بر شه عاریت و تاج و کمر خندیدن

10 ور تو عیسی صفتی خواجه درآموز از او بر غم شهوت و بر ماده و نر خندیدن

11 ور دمی مدرسه احمد امی دیدی رو حلالستت بر فضل و هنر خندیدن

12 ای منجم اگرت شق قمر باور شد بایدت بر خود و بر شمس و قمر خندیدن

13 همچو غنچه تو نهان خند و مکن همچو نبات وقت اشکوفه به بالای شجر خندیدن