1 کیست‌ کز جهد به آن انجمن ناز رسد سرمه‌گردیم مگر تا به تو آواز رسد

2 درخور غفلت دل دعوی پیدایی ماست همه محویم‌گر آیینه به پرداز رسد

3 حذر ای شمع ز تشویش زبان‌آرایی که مبادا سر حرفت به لب‌گاز رسد

4 ما و من آینه‌دار دو جهان رسوایی‌ست هستی آن عیب نداردکه به غمّاز رسد

5 سر به جیب از نفس شمع عرق می‌ریزد یعنی آب است نوایی که به این ساز رسد

6 حشر آتش همه‌جا آینهٔ سوختن است آه از انجام غروری که به آغاز رسد

7 هستی‌ام نیستی انگاشتنی می‌خواهد ورنه آن رنگ ندارم که به پرواز رسد

8 خاکساری اثر چون و چرا نپسندد عجز بر هرچه زند سرمه به آواز رسد

9 مدعی درگذر از دعوی طرز بیدل سحر مشکل که به کیفیت اعجاز رسد