1 جهاندار فرمان روا شاه اکبر که ملک از پدر تا به آدم گرفته

2 دو عالم جگر تشنه سیراب گشته نگینی کز انگشت از نم گرفته

3 ز ایثار زر بس عرق کرده دستش ورق های افلاک بر هم گرفته

4 چو رفته به مسند به معراج رفته گرفته جهان را چو خاتم گرفته

5 قضایای کیوان به ایوان گشوده عطایای رفرف به سلم گرفته

6 چنان کرده کار جهان راست عدلش که دینش مسیحای مریم گرفته

7 بسیط فلک دلگشاتر نموده بساط جهان را فراهم گرفته

8 فرو رفته ز اوج شرف آفتابش چو یوسف ته چاه مظلم گرفته

9 پس از مرگ او از کسوف مکرر یقین شد که خورشید ماتم گرفته

10 چنان برده مرگش ز ایام شادی که نوروز رنگ محرم گرفته

11 ز ویرانی ملکش افسوس خوردم کسی گفت ملک جهان کم گرفته

12 چو سال وفاتش به تاریخ دیدم «به اقبال ایزد دو عالم گرفته »