جفا جویی سپند آتش اوست از اسیر شهرستانی غزل 320

1 جفا جویی سپند آتش اوست اجل مزدور خوی سرکش اوست

2 چو دید از سرگرانی کار ما ساخت تغافل تیر روی ترکش اوست

3 به چشمم آشنا می آید از دور مگر خورشید گرد ابرش اوست

4 اسیر از نا امیدی شادکام است مگر حسرت شراب بیغش اوست