یکچند بگرد خویشتن گردیدم از فیض کاشانی رباعی 34

1 مرا که دل زغم معصیت ورق و رقست امید نور تجلی زحق طبق طبق است

2 غمم ازو بود و شادمانی دل او زیمن دوست همه درد من بیک نسق است

1 این تن ما از روان روشن ما روشنست وین دل ما از ریاضات تن ما روشنست

2 هر خیالی کرد دشمن نوری اندر سینه تافت سینه ما از جفای دشمن ما روشن است

1 بر رخ مه طلعتان زلف پریشان خوش نماست دلبری و ناز و استغنا از اینان خوش نماست

2 عاشقان را زاری و مسکینی و افتادگی دلبران را پرسش احوال ایشان خوش نماست