صد بار بگفتم به غلامان از سعدی شیرازی رباعی 7

1 سپاس و شکر بی‌پایان خدا را برین نعمت که نعمت نیست ما را

2 بسا مالا که بر مردم وبالست مزید ظلم و تأکید ضلالست

1 ترحم ذلتی یا ذا المعالی و واصلنی اذا شوشت حالی

2 الا یا ناعس الطرفین سکری سل السهران عن طول اللیالی

1 چنین گفت پیری پسندیده هوش خوش آید سخنهای پیران به گوش

2 که در هند رفتم به کنجی فراز چه دیدم؟ چو یلدا سیاهی دراز

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم