کردم همه عمر آنچه نمی باید از سیف فرغانی رباعی 8

1 دل درو بند که دلدارت اوست ره او رو که بره یارت اوست

2 کار اگر بهر دل دوست کنی بی گمان عاقبت کارت اوست

1 آن نگاری کو رخ گلرنگ داشت بی رخش آیینه دل زنگ داشت

2 وآن هلال ابرو که چون ماه تمام غره یی در طره شبرنگ داشت

1 فرامش کرد جان تو تماشاگاه اعلی را که خاکش دام دل باشد نگارستان دنیی را

2 منه رخت اندرین ویران که در خلد برین رضوان بشارت می دهد هردم بتو فردوس اعلی را

1 هم مرگ بر جهان شما نیز بگذرد هم رونق زمان شما نیز بگذرد

2 وین بوم محنت از پی آن تا کند خراب بر دولت آشیان شما نیز بگذرد