عمریست که دست از محمدحسین غروی اصفهانی غزل 6

1 دیرگاهی است پناهندۀ این درگاهم بلکه عمریست که خاک ره این خرگاهم

2 گرچه در هر نفسی کالبدم می میرد به امید تو بود زنده دل آگاهم

1 من بناخن غم سینه می خراشم فی المثل چه فرهاد کوه می تراشم

2 خاکساری تو کرده فرش راهم غمگساری تو صاحب فراشم

1 اگر به شرط مروت وفا توانی کرد گذر به صفۀ اهل صفا توانی کرد

2 به همت ار بروی برتر از نشیمن خاک به زیر سایه هزاران هما توانی کرد