آواره به کوه و از عارف قزوینی دیوان اشعار 16

1 سپاه عشق تو ملک وجود ویران کرد بنای هستی عمرم به خاک یکسان کرد

2 چه گویمت که چه کرده است خواهی ار دانی بدان که آنچه که ناید به گفت‌وگو آن کرد

1 گر رسد دست من بدامانش میزنم چاک تا گریبانش

2 عمرم اندر غمت بپایان شد شب هجر تو نیست پایانش

1 ای طرّه‌ات کلف به رخ آفتاب‌کن روی تو آفتاب و مه اندر نقاب‌کن

2 تیر نگاه چشم تو رستم به غمزه دوز مویت کمند گردن افراسیاب‌کن