من آشفته را در راه یاری کار از فیض کاشانی غزل 827

1 من آشفته را در راه یاری کار افتاده که در راهش چو من بی با و سر بسیار افتاده

2 سر آمد عمر بیحاصل نشد پیموده یک منزل میان راه هم خر مرده و هم بار افتاده

3 شده بودم همه نابود و گم گشته ره مقصود سرم گردیده سودائی قدم از کار افتاده

4 نشد طی راه و پایم ماند از رفتار و ره گم شد دلم شد خسته جان افکار و تن بیمار افتاده

5 مگر خضر رهی گردد دوچار من درین وادی که در تاریکی حیرت رهم دشوار افتاده

6 نبستم طرفی از علم و عمل تا بود آلاتم سر آمد عمر شد آلات کار از کار افتاده

7 سخنهای جلی گفتم شنیدم نیک فهمیدم کنونم کار با فهمیدن اسرار افتاده

8 دل نورانی باید که اسرار سخن فهمد بر آئینهٔ دل من سربسر زنگار افتاده

9 نیابد شست و شو الا بآب چشم و سوز جان دلم را که با زاری و استغفار افتاده

10 ندارم آب و تاب و زاری و برگ فغان کردن زبان و دیده هم چون من بحال زار افتاده

11 ببخشا بارالها بر من بی‌دست و پا اکنون که دست و پایم از کردار و از رفتار افتاده

12 ببخشا بر تن و جانم در آنساعت که درمانم دل از جان کنده و با کندن جان کار افتاده

13 جهان باقیم پیش نظر افراخته قامت جهان فانیم از دیده خونبار افتاده

14 نه وقت عذر خواهی و نه عذر رو سیاهی را سراپا غرق عصیان کار با غفار افتاده

15 خطی از خامه غفران بکش بر نامهٔ عصیان که کار فیض با کردار خود دشوار افتاده