این هستی تو ، هستی هست دگر از کسایی مروزی رباعی 1

1 آن کس که بر امیر در مرگ باز کرد بر خویشتن نگر نتواند فراز کرد

1 ای برکشیده منظره و کاخ تا سهیل برده به برج گاو سر برج و کنگره

2 از پنجره تمام نگاه کن به بوستان کان خانهٔ مقام تو را نیست پنجره

1 از خضاب من و از موی سیه کردن من گر همی رنج خوری، بیش مخور، رنج مبر!

2 غرضم زو نه جوانی است؛ بترسم که زِ من خردِ پیران جویند و نیابند مگر!