بسیار زلف پرشکن و از محیط قمی هفت شهر عشق 37

1 بسیار زلف پرشکن و پرخم اوفتد بر روی تو چه دلربایی زلفت کم اوفتد

2 درهم شود چو خاطر من وضع روزگار بر روی تو چو طره ی تو در هم اوفتد

3 باشد رقیب دیو و دهانت، نگین جم ترسم به چنگ دیو، نگین جم اوفتد

4 جز لعل تو که مرهم ریش دل من است هرگز شنیده ای که نمک مرهم اوفتد؟

5 بُرقع فکن که از شرر آتش رُخت ترسم شرر به مزرعه ی عالم اوفتد

6 باشند جاودانه دل و غم قرین هم یک دل ندیده ام که جدا از غم اوفتد

7 آدم به دام دانه ی حسن اوفتاد چون نبود عجب اگر که بنی آدم اوفتد

8 با کس مگوی راز دل خود، گمان مدار کز صد هزار دوست، یکی محرم اوفتد

9 روزی اگر به خاک شهیدان کنی گذار شور قیام در همه ی عالم اوفتد

10 شد در هوای دانه ی خال تو مرغ دل ترسم بدام، طرّه ی خم در خم اوفتد

11 آزادی از کمند محبت، بود محال هر کس درین کمند فتد، محکم اوفتد

12 هر کس که بوسه زد به لب جام و لعل یار جاوید زنده است و مسیحا دور اوفتد