الا وقت صبوحست، از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 10

1 الا وقت صبوحست، نه گرمست و نه سردست نه ابرست و نه خورشید، نه بادست و نه گردست

2 بیار ای بت کشمیر، شراب کهن پیر بده پر و تهی گیر که مان ننگ و نبردست

3 از آن باده که زردست و نزارست ولیکن نه از عشق نزارست و نه از محنت زردست

4 به جان اندر قوتست و به مغز اندر مشکست به چشم اندرنورست و به روی اندر، وردست