وقت ست که آسمان موجه نازد از غالب دهلوی رباعی 37

1 لرزه دارد خطر از هیبت ویرانه ما سیل را پای به سنگ آمده در خانه ما

2 تفی از برق بلا تعبیه دارد در خویش دهن خاک کند آبله از دانه ما

1 چشمم از ابر اشکبارترست از عرق جبهه بهارترست

2 گریه کرد از فریب و زارم کشت نگه از تیغ آبدارترست

1 ما لاغریم گر کمر یار نازکست فرقی ست در میانه که بسیار نازکست

2 دارم دلی ز آبله نازک نهادتر آهسته پا نهم که سر خار نازکست