1 وقت گلست، ای غلام، روز می است، ای پسر شیشه بیار و قدح، پسته بریز و شکر

2 جامهٔ زهدی، که بود بر تن ما، تنگ شد بادهٔ صافی بیار، جامهٔ صوفی ببر

3 ای صنم چنگ ساز، تن چه زنی؟ رود زن ای بت عاشق‌نواز، غم چه خوری؟ باده خور

4 می که تو داری به کف روزی و مقسوم تست تا نخوری قسم خود وعده نیاید به سر

5 چون به یقین خورد نیست روزی خود را، تو نیز دیر چه پایی؟ بنوش، تا برسی زودتر

6 ای که میان بسته‌ای باز به خون‌ریز ما چند ز مسکین کشی؟ کار نداری دگر؟

7 بار تو من برده‌ام، بر دگری می‌خورد رنج زیادت ببین، کار سعادت نگر

8 روز و شبم بردرت، دیده به امید تو از در وصلی درآی، تا ندوم دربدر

9 در دل من سوز عشق شعله زن آمد و لیک زانچه مرا در دلست هیچ نداری خبر

10 باده بیاور، که هیچ توبه نخواهند کرد مدعی از وعظ خشک، اوحدی از شعر تر