آن را که ز دست بی زری پامال از غالب دهلوی رباعی 20

1 چون به قاصد بسپرم پیغام را رشک نگذارد که گویم نام را

2 گشته در تاریکی روزم پنهان کو چراغی تا بجویم شام را

1 خوشم که چرخ به کوی توام ز پا انداخت که هم ز من پی من خلد را بنا انداخت

2 چو نقش پا همه افتادگی ست هستی من ز آسمان گله نبود اگر مرا انداخت

1 ز من گسستی و پیوند مشکل افتاده ست مرا مگیر به خونی که در دل افتاده ست

2 رسد دمی که خجالت کشم ز گرمی دوست ز خصم داغم و اندیشه باطل افتاده ست