آن سیه چَرده که شیرینیِ از حافظ شیرازی غزل 57

1 آن سیه چَرده که شیرینیِ عالم با اوست چشمِ میگون لبِ خندان دلِ خرم با اوست

2 گرچه شیرین دهنان پادشهانند ولی او سلیمانِ زمان است که خاتم با اوست

3 رویِ خوب است و کمالِ هنر و دامنِ پاک لاجرم همتِ پاکان دو عالم با اوست

4 خال مِشکین که بدان عارض گندمگون است سِرِّ آن دانه که شد رهزنِ آدم با اوست

5 دلبرم عزم سفر کرد خدا را یاران چه کنم با دل مجروح که مرهم با اوست

6 با که این نکته توان گفت که آن سنگین دل کُشت ما را و دمِ عیسیِ مریم با اوست

7 حافظ از معتقدان است گرامی دارش زان که بخشایشِ بس روحِ مکرم با اوست