بلند است از فلک مأوای بیدل از طغرل احراری غزل 219

1 بلند است از فلک مأوای بیدل نباشد هیچ کس را جای بیدل!

2 نمایم توتیای دیده خویش اگر یابم غبار پای بیدل

3 ندیدم از سخنگویان عالم کسی را در جهان همتای بیدل

4 اگر کوه است باشد تور سینا وگر دریا بود دریای بیدل!

5 دل افلاک را سازد مشبک لوای همت والای بیدل!

6 به مژگان می‌توانم کرد بیرون اگر خاری خلد در پای بیدل!

7 نمی‌یابم کنون خالی دلم را زمانی از غم و سودای بیدل

8 قبای اطلس نه چرخ گردون بود کوتاه بر بالای بیدل!

9 به رفعت برتر است از کوه طغرل جناب حضرت میرزای بیدل!