1 فصل بهار شد، بیا تا به خُم آوریم رو، کز سر شط خُم کِشیم آب طَرَب سبو سبو

2 گریه نمی‌دهد امان تا به تو من بیان کنم قصهٔ جور زلف تو، نکته به نکته مو به مو

3 دعوی حسن می‌کند، چهرهٔ گل به گلستان یار کجاست تا شود پیش حریف روبه‌رو

4 راندهٔ دیر و کعبه‌ام، نیست به هر طرف نظر چون نشود ستاره جو کوچه به کوچه، کو به کو

5 بوی عبیر زلف تو، در پس پرده خیال کرده ز چشم تو نهان، غنچه مثال تو به تو

6 هان ز جفای دوستان رفته صبوحی غمین چون نرود ز دست غم، خانه به خانه سو به سو