آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 995

1 صوفیی در خانقاه از ره رسید مرکب خود برد و در آخر کشید

2 آبکش داد و علف از دست خویش نه چنان صوفی که ما گفتیم پیش

1 چشم آدم بر بلیسی کو شقی‌ست از حقارت وز زیافت بنگریست

2 خویش‌بینی کرد و آمد خودگزین خنده زد بر کار ابلیس لعین

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند