جزوی و کلی از دو از عنصری بلخی قصیده-قطعه 139

1 به از عید نشناسم از روزگار نه از مدح خسرو به آموزگار

2 خداوند عالم کزو وقت ما همه ساله عیدست لیل ونهار

1 ز عشق خویش مگر زلف آن پری رخسار شکسته شد که چنین چفته گشت چنبروار

2 زره نبود و زره شد ز بس گره که گرفت شب سیاه که دید از گره زره کردار

1 همی بکشتی تا آدمی نماند شجاع هی بدادی تا آدمی نماند فقیر