واجب از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 309

1 واجب کند چو عشق مرا کرد دل خراب کاندر خرابه دل من آید آفتاب

2 از پای درفتاده‌ام از شرم این کرم کان شه دعام گفت همو کرد مستجاب

3 بس چهره کو نمود مرا بهر ساکنی گفتم که چهره دیدم و آن بود خود نقاب

4 از نور آن نقاب چو سوزید عالمی یا رب چگونه باشد آن شاه بی‌حجاب

5 بر من گذشت عشق و من اندر عقب شدم واگشت و لقمه کرد و مرا خورد چون عقاب

6 برخوردم از زمانه چو او خورد مر مرا در بحر عذب رفتم و وارستم از عذاب

7 آن را که لقمه‌های بلاها گوار نیست زانست کو ندید گوارش از این شراب

8 زین اعتماد نوش کنند انبیا بلا زیرا که هیچ وقت نترسد ز آتش آب