نیست در شهر نگاری که دلِ ما بِبَرَد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
1 نیست در شهر نگاری که دلِ ما بِبَرَد بختم ار یار شود رختم از این جا ببرد
2 کو حریفی کَشِ سرمست که پیشِ کرمش عاشقِ سوخته دل نامِ تمنا ببرد
3 باغبانا ز خزان بی‌خبرت می‌بینم آه از آن روز که بادَت گلِ رعنا ببرد
4 رهزنِ دهر نخفته‌ست مشو ایمن از او اگر امروز نبرده‌ست که فردا ببرد
5 در خیال این همه لُعبَت به هوس می‌بازم بو که صاحب نظری نامِ تماشا ببرد
6 علم و فضلی که به چل سال دلم جمع آورد ترسم آن نرگسِ مستانه به یَغما ببرد
7 بانگِ گاوی چه صدا بازدهد؟ عشوه مَخر سامری کیست که دست از یدِ بیضا ببرد؟
8 جامِ میناییِ مِی سَدِّ رَهِ تنگ دلیست مَنِه از دست که سیلِ غمت از جا ببرد
9 راهِ عشق ار چه کمینگاه کمانداران است هر که دانسته رَوَد صَرفه ز اَعدا ببرد
10 حافظ! ار جان طلبد غمزهٔ مستانهٔ یار خانه از غیر بپرداز و بِهِل تا ببرد
معنی شعر:
آدمی به داشتن یار و غمخوار و کوشش و تلاش زنده است. پس تا می توانی دلی به دست آر. و همدم و مونسی برای خود بیاب. از اتکا به دیگران بپرهیز. دم را غنیمت بشمار. دور اندیش باش فکر فردای خود را بکن و با گام های مصمم و استوار به پا خیز.