صبح است مست باده دوشینه از اسیر شهرستانی غزل 104

1 صبح است مست باده دوشینه هوا چاک است از تبسم گل سینه هوا

2 پر می زند چو باز شکاری قدح ز موج بال تذرو دیده در آیینه هوا

3 کبک پیاله دل به شکفتن نمی دهد گردیده می مصاحب دیرینه هوا

4 شبنم به روی گل چو مرصع پیاله ای است از قطره قطره گوهر گنجینه هوا

5 بشکست شیشه توبه ما تا به باغ اسیر خالی نشد دل پرش از کینه هوا