منم و شورش و غوغا ز غمت تا از حسین خوارزمی غزل 32

1 منم و شورش و غوغا ز غمت تا بقیامت چو سلام تو شنیدم چه برم راه سلامت

2 دل من مست بقا کن ز تجلیت فنا کن چو دلم می نشکیبد چو کلیمی بکلامت

3 چو غمت برد قرارم خبر از طعنه ندارم چو دل آشفته یارم نه هراسم ز ملامت

4 ز غم عشق بجوشم چکنم گر نخروشم قدحی درد بنوشم ببر ایماه تمامت

5 تو مرا واله خود کن ز میم مست ابد کن همه را غرق احد کن نه نشان مان نه علامت

6 بده ای دوست صبوحی که توام راحت روحی همه احسان و فتوحی همه فضلی و کرامت

7 ببر از خویش چنانم که دگر هیچ ندانم که مرا بند ره آمد خرد و علم و شهامت

8 بکشم درد و بلایت طلبم جور و جفایت که کسی راز دل و جان نبود هیچ سلامت

9 دل خود کرد حسین از همه اغیار مصفا که در او جز تو کسی را نبود جای اقامت