منم و سر ارادت چو از بابافغانی شیرازی غزل 570

1 منم و سر ارادت چو سگان بر آستانی بجبین ز مهر داغی برخ از وفا نشانی

2 بهزار جان شیرین بدلست و عمر سرمد نفسی که خوش برآید به وصال نوجوانی

3 بگشا کمند مشگین که بگوشه های ابرو همه را شکار کردی باشارت کمانی

4 دل من درین نشیمن نشکفت و گشت محزون که نگفتم از غم خود سخنی بهمزبانی

5 چه حریف خانه سوزی گه جلوه ی ملاحت که بسوخت برق حسنت دل و دیده جهانی

6 نکشیده سبزه بر گل بجمال فتنه بودی چکنم کنون که از نو شده یی بلای جانی

7 سخن من و تو آخر همه جا فسانه گردد که فلان شدست مجنون ز محبت فلانی

8 تو که ناز می فروشی بنیاز دردمندان نظری بحال ما کن که نمی کنی زیانی

9 ز ریاض دهر کم جو گل آرزو که هرگز نشکفت این گلستان بمراد باغبانی

10 ببر ای حریف صحبت خبری بپیر خلوت که اسیر شد فغانی بکمند نوجوانی