بجاست‌شکوهٔ ما تا ره فغان از بیدل دهلوی غزل 733

1 بجاست‌شکوهٔ ما تا ره فغان خالیست زمین پراست دلش بسکه آسمان خالیست

2 سراغ بلبل ما زین چمن مگیرومپرس خیال ناله فروش است و آشیان خالیست

3 غبار غفلت ما را علاج نتوان‌کرد پر است دیده ز دیدار و همچنان خالیست

4 شکست رنگ به عرض تبسمی نرسید ز ریشهٔ طربم‌کشت زعفران خالیست

5 دل شکسته ره درد واکند ورنه لبم چو ساغرتصویر از فغان خالیست

6 سپهر حسرت پرواز ناله‌ام دارد ز شوق تیر من آغوش این‌کمان خالیست

7 ز بسکه منتظران تو رفته‌اند ز خویش چون نقش پا زنگه چشم بیدلان خالیست

8 جهان‌چو شیشهٔ‌ساعت‌طلسم‌فقر و غناست پرست وقت دگرآنچه این زمان خالیست

9 زکوچهٔ نی و جولان ناله هیچ مپرس مقام ناوک نازت در استخوان خالیست

10 دلی به سینه ندارم چو دانهٔ گندم ازین متاع‌، من خسته را دکان خالیست

11 به راه دوست ز محراب نقش پا پیداست که جای سجدهٔ دلها درین مکان خالیست

12 درین هوسکده هرکس بضاعتی دارد دعاست مایهٔ جمعی‌که دستشان خالیست

13 ز پهلوی پری‌کیسه قدرت است اینجا به عجز شیشه زند سنگ اگرمیان خالیست

14 به رنگ نقش نگین بیدل ازسبکروحی نشسته‌ایم و زما جای ما همان خالیست