به خود رسیدنش از ناز بس که از غالب دهلوی غزل 67

1 به خود رسیدنش از ناز بس که دشوارست چو ما به دام تمنای خود گرفتارست

2 تمام زحمتم، از هستیم چه می پرسی؟ ز جسم لاغر خویشم به پیرهن خارست

3 صلای قتل ده و جانفشانی ما بین برای کشتن عشاق وعده بسیارست

4 ستم کش سر ناموس جوی خویشتنم که تا ز جیب برآمد به بند دستارست

5 به شب حکایت قتلم ز غیر می شنود هنوز فتنه به ذوق فسانه بیدارست

6 به قامت من از آوارگی ست پیرهنی که خار رهگذرش پود و جاده اش تارست

7 بیا که فصل بهارست و گل به صحن چمن گشاده روی تر از شاهدان بازارست

8 غمم شنیدن و لختی به خود فرو رفتن خوشا فریب ترحم چه ساده پر کارست

9 فناست هستی من در تصور کمرش چو نغمه ای که هنوزش وجود در تارست

10 ز آفرینش عالم غرض جز آدم نیست به گرد نقطه ما دور هفت پرگارست

11 نگاه خیره شد از پرتو رخش غالب تو گویی آینه ما سراب دیدارست