مرا خوش است به درد از ابراهیم شاهدی دده غزل 87

1 مرا خوش است به درد خود و جراحت خویش رو ای طبیب رها کن مرا به لذت خویش

2 چو در زمانه رفیق شفیق ممتنعست کشیم گنج قناعت به کنج عذلت خویش

3 نعیم دهر به یک منتی نمی ارزد خوش است نان ز بازو و بار منت خویش

4 مرا ز روز ازل درد و عشق شد قسمت خوشا تلذذ ریزا به قسمت خویش

5 نعیم عشق تو را شاهدی میسر شد بساز با غم هجران و شکر نعمت خویش