صد ساله ره است از طلب از خاقانی شروانی رباعی 290

1 مهر تو بر دیگران نتوان نهاد گوهر اندر خاکدان نتوان نهاد

2 مایهٔ من کیمیای عشق توست مایه در وجه زیان نتوان نهاد

1 آن کز می خواجگی است سرمست بر وی نزنند عاقلان دست

2 بی‌آنکه کسی فکند او را از پایهٔ خود فرو فتد پست

1 مرا دانهٔ دل بر آتش فتاده است از آن نعرهٔ من چنین خوش فتاده است

2 به هفت آسمان هشتمین در فزایم ز دود دلی کاسمان‌وش فتاده است