سپیده از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 953

1 سپیده دم بدمید و سپیده می‌ساید که ویس روز رخ خویش را بیاراید

2 غلام روز دلم کو به جای صد سالست سپیده چهره دل را به کار می‌ناید

3 سپیدی رخ این دل سپیدها بخشد که طاس چرخ حواشیش را نپیماید

4 سپیده را چو فروشست شب به آب سیاه رخ عجوزه دنیا ببین چه را شاید

5 بده عجوزه زراق را هزار طلاق دم عجوزه جوانیت را بفرساید

6 بران تو دیو ز خود پیش از آنک دیو شوی وگر نه من خمشم عن قریب بنماید