گویا بگذشتی ز چمن از ابراهیم شاهدی دده غزل 106

1 گویا بگذشتی ز چمن با رخ گلگون کز گونه تو لاله خجل گشت و دگرگون

2 زنجیر بود چاره دیوانه ولیکن ماییم که گشتیم به زنجیر تو مجنون

3 خطت سپه زنگ چو می برد سوی روم بر جان من سوخته آورد شبیخون

4 گفتم که بپوشم مگر این سوز درون را با آه چه گویم که زند شعله به بیرون

5 این زرد رخ شاهدی داغ دل ما بود هم سرخ شد ای شاهدی از دیده پرخون