با هستی از جلال الدین محمد مولوی رباعی 237

1 مقریی می‌خواند از روی کتاب ماؤکم غورا ز چشمه بندم آب

2 آب را در غورها پنهان کنم چشمه‌ها را خشک و خشکستان کنم

1 گفت پیغامبر که اصحابی نجوم ره‌روان را شمع و شیطان را رجوم

2 هر کسی را گر بدی آن چشم و زور کو گرفتی ز آفتاب چرخ نور

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو